Izrael je oduvijek bio država samo za Jevreje

Izrealski Kneset usvojio je zakon koji Izrael definiše kao nacionalnu državu Jevreja, a kao njen oficijalni jezik hebrejski. Izrael nema Ustav tako da je pomenuti zakon uvršten u takozvani Osnovni zakon koji čine temelj izraelskog pravnog sistema. Inače, zakon koji je usvojen ušao je u javno-politički diskurs još 2011. godine i tokom godina bio je izložen snažnim kritikama zbog njegovog antidemokratskog karaktera i činjenice da sve građane Izraela koji nisu Jevreji pretvara u građane drugoga reda.
Međutim, ko iole prati palestinsko pitanje s pravom može da postavi pitanje da li će se s usvojenim zakonom išta suštinski promeniti u budućnosti u odnosu na de facto stanje koje od 1948. godine vlada na teritoriji okupirane Palestine kada je stvorena kolonijalna "država" Izrael putem sistematičnog pogroma i etničkog čišćenja Palestinaca. Takođe, drugo značajno pitanje koje se nameće jeste da li usvajanje ovakvog zakona predstavlja zaista nešto loše, ili se on, pak, može iskoristiti da se Izrael čitavome svetu napokon predstavi onakvim kakvim on zaista jeste - kao rasistička i represivna država u kojoj ljudski životi nejevreja ne vrede apsolutno ništa. Cionistički mitovi i ciljevi Ideološki temelji države Izrael nalaze se u cionističkoj ideji čiji je duhovni otac i utemeljivač jevrejski novinar i aktivista Teodor Hercl. Cionizam predstavlja jevrejski sekularni ultranacionalistički projekat koji je još od svog početka imao pretenzije da uspostavi eksluzivističku državu namenjenu isključivo Jevrejima. U tu svrhu osnovana je Cionistička organizacija 1897. godine kada je u Bazelu održan i njen prvi kongres.
Ono što je važno napomenuti u kontekstu Hercla, jeste da je on bio sklon značajno pragmatičnijim rešenjima poput otkupa dela teritorije od bilo koje države na svetu sa ciljem uspostavljanja države za Jevreje. Međutim, unutar Cionističkog pokreta prevladali su oni najekstremniji koji su zagovarali da država Jevreja može isključivo da postoji na teritoriji starozavetnog Ciona, koji se teritorijalno (u većoj ili manjoj meri) podudarao sa današnjom Palestinom. U tom malignom fantazmu cionističkih fanatika postojao je samo "jedan mali problem", a to je da su zemlju starozavetnog Ciona preko hiljadu godina naseljavali arapski sunitski muslimani i hrišćani. Zbog ove činjenice morao je da se kreira jedan od najmorbidnijih mitova u svetskoj povesti o Palestini kao "nenaseljenoj i pustoj teritoriji". Naravno, ovako kreirani mit o "praznoj" Palestini bio je savršeno kompatibilan s idejom o Jevrejima kao "narodu bez zemlje". Palestinska kulturno-nacionalna posebnost U knjizi Deset mitova o Izraelu jevrejski istoričar Ilan Pape iscrpno se posvetio navedenom cionističkom mitu navodeći oficijalne demografske podatke iz 1878. godine (deset godina pre institucionaliziranja cionizma) koji pokazuju da je tada Palestina imala 462.465 stanovnika od čega su Jevreji činili tri procenta, muslimani 87, a hrišćani 10. Osim demografskih podataka, Pape nedvosmisleno pokazuje i to da je još krajem 19. veka uveliko već bila formirana svest o palestinskoj kulturno-nacionalnoj posebnosti.
U navedenom kontekstu važno je napomenuti da je palestinski nacionalni identitet bio inkluzivno postavljen. On je bio otvoren i za hrišćane, muslimane i Jevreje. Nasuprot njemu, cionistička ideologija nije afirmisala "izraelsku naciju" koja bi bila inkluzivna spram drugih već je promovisala ideju "jevrejskog naroda" koja se temelji na versko-tribalnoj pripadnosti "izraelskom plemenu" usled čega nikako nije bila u stanju da integriše druge verske ili etničke grupe. Upravo zbog svega navedenog, jedan od glavnih ciljeva koji je definisan 1897. godine na kongresu Cionističke organizacije u Bazelu bila je "promocija naseljavanja jevrejskih zanatlija, trgovaca i poljoprivrednika na teritoriju Palestine" kako bi se izmenila njena demografska slika. Projekat naseljavanja Palestine Jevrejima pratio je i sirovi rasistički diskurs prema muslimanima i hrišćanima. Tarik Ali u knjizi Sukob fundamentalizama navodi izuzetno slikovit citat jevrejskog mislioca Ašera Ginzbura iz 1891. godine koji je upozoravao evropsku zajednicu Jevreja da njihovo posmatranje "Arapa kao pustinjskih divljaka, neznalica koji poput životinja niti vide niti razumeju šta se oko njih događa" može voditi samo u bespovratni sukob i da će Jevreje dovesti do toga da pre ili kasnije počnu sa "istrebljavanjem domaćeg stanovništva". Nažalost, upozorenja Ginzbura da rasistički diskurs cionizma u velikoj meri može predstavljati ideološki temelj za etnička čišćenja palestinskog življa se pokazao apsolutno tačnim. Palestinski narod je počevši od 1948. godine i uspostave Izraela tokom 20. veka u više navrata pretrpeo stravične pogrome i etnička čišćenja dok je rasijalizirajuća cionistička ideologija danas postala politički mejnstrim kod jevrejske populacije za šta je usvojeni zakon o Izraelu kao nacionalnoj državi Jevreja samo poslednji u nizu mnogobrojnih primera. Izrael kao država aparthejda Od cionističkih apologeta veoma često je moglo da se čuje da je Izrael jedina demokratija na Bliskom istoku. No, danas nakon višedecenijskog državnog terorizma praćenog nasilnim otimanjem i naseljavanjem palestinske zemlje i hladnokrvnim ubistvima civila niko sa iole moralnim kredibilitetom ne bi tako nešto mogao da izjavi.
U isto vreme priča o mirovnom rešenju palestinskog pitanja je odavno dovedena pod veliki znak pitanja. Jer i nakon potpisanih mirovnih ugovora, raznih mirnodopskih aktivnosti, samita, inicijativa i pregovora Izrael neprekidno nastavlja da sprovodi u delo cionistički eksluzivistički projekat potpune neutralizacije palestinskog stanovništva. Kao nikada pre stanovnici Pojasa Gaze se na najnehumaniji način mrcvare, proces dearabizacije Jerusalima se dodatno radikalizovao, postojeća izraelska ilegalna naselja nastavljaju da se šire, pri čemu se svakodnevno stvaraju nova, a sve to dok se nedužni civili nalaze po izraelskim zatvorima ili pak usmrćuju na dnevnoj bazi. Među kojima su često žene, starci i deca. Danas, u navedenim okolnostima, reči rahmetli šejha Ahmeda Jasina da "ne može biti istinskog mirovnog dijaloga dok se ne okonča represija" se čine tačnijim nego ikada pre. Na kraju, usled svih pobrojanih činjenica da se sve navedeno dešava kontinuirano već poslednjih 70 godina i da ni na vidiku nema mogućnosti za raskid sa cionističkom ideologijom, kao i da se u ovakvim okolnostima obeležava sedam decenija od Nakbe, etničkog čišćenja palestinskog naroda, teško je zamisliti kako bi stanje u kome se nalaze Palestinci moglo biti gore nakon i de jure proglašenja Izraela kao države uspostavljene na ekluzivističkim rasnim principima.
Jedino što možda može da se promeni, nakon usvajanja ovog zakona, jeste da i oni koji do sada nisu razumeli antidemokratski i rasistički karakter države Izrael toga postanu svesni. Uprkos što se ovaj zakon donosi tek danas, on je u praksi na snazi od prvog dana njegovog uspostavljanja. Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere. Izvor: Al Jazeera