Akcija u Siriji ometa izraelsku zamisao o 'Velikom Kurdistanu'

U srijedu tokom dana turske snage otpočele su vojnu akciju s ciljem osiguravanja bezbjednosnog pojasa na sjeveroistoku Sirije. Ovim pojasom od 2012. godine upravlja Kurdska narodna milicija (YPG), koja je ogranak terorističke Kurdistanske radničke partije (PKK). Na tursku vojnu operaciju koja nosi naziv “Izvor mira” do sada je svakako najžustrije reagovao premijer Izraela Benjamin Netanjahu izjavivši: “Izrael najoštrije osuđuje tursku invaziju na kurdske oblasti u Siriji i upozorava na etničko čišćenje Kurda od strane Turske i njenih saveznika. Izrael je spreman da uveća humanitarnu pomoć Izraela galantnom kurdskom narodu”. Osim premijera Netanjahua preko stotinu rezervnih oficira Izraelskih odbrabenih snaga uputilo je apel da se učini sve što je moguće kako bi se spriječili zločini nad Kurdima u Siriji. Navedeni stavovi izraelskog premijera i predstavnika izraelskih odbrambenih snaga su više nego očekivani usled višedecenijskih napora Izraela da sprovede u djelo zamisao o “Velikom Kurdistanu” kako bi destabilizovao Iran, Tursku i Siriju, i dalje podrio državotvornost Iraka gde su kurdski separatisti 2017. godine održali referendum o potencijalnom formiranju nezavisne kurdske države na teritoriji sjevernog Iraka, jedne od najbogatijih teritorija naftom na Bliskom istoku. Fragmentacija muslimanskih država O značaju dalje fragmentacije muslimanskih država, koja je otpočela nakon raspuštanja halifata 1924. godine, detaljno je pisao Oded Jinon u svom eseju “Strategija za Izrael u 1980-tim” koji je 1982. godine objavila Svetska cionistička organizacija. Jinon je u svom radu izdvojio razbijanje Iraka i Sirije po etničkim i religijskim linijama kao najznačajnije kratkoročne ciljeve Izraela na “Zapadnom frontu”. Kao olakšavajuću okolnost za ostvarivanje postavljenih ciljeva Jinon je naveo činjenicu da su Francuzi i Britanci nakon pada Osmanskog carstva provizorno podelili muslimanski svet na 19 država sačinjenih od mnogobrojnih etničkih i religijskih manjinskih grupa koje neretko gaje snažne netrpeljivosti jedna prema drugoj. I upravo tokom procesa demontiranja Osmanskog carstva Kurdima je po Severskom sporazumu iz avgusta 1920. godine garantovana država. Doduše, i pre Severskog sporazuma, tokom Prvog svetskog rata, predsednik Sjedinjenih Američkih Država Vudrou Vilson je kao jedan od ratnih ciljeva istakao uspostavu nacionalnih država za Jermene, Jevreje i Kurde. U takvim okolnostima Kurdi su bili među prvima koji su zarad svojih sebičnih etno-nacionalističkih ciljeva izdali svoje sugrađane priklonivši se zapadnim kolonijalnim silama. Sa etno-nacionalističkom, kolaboracionističkom i nadasve utilitarističkom politikom Kurdi su nastavili i kasnije nakon Drugog svetskog rata. Još u vreme Davida Bena-Guriona 1950-tih i 1960-tih Izrael je počeo da ostvaruje snažne kontakte s kurdskim separatistima. O tome je direktno svedočio i šesti po redu premijer Izraela Manahem Benigna koji je naveo da su irački Kurdi između 1965. i 1975. godine naoružavani od strane Izraela tokom svojih iredentističkih delovanja na teritoriji Iraka, kao i da su primali značajna finansijska sredstva kako bi sprovodili svoju propagandu na teritoriji Evrope. Osim toga, postoji i značajna dokumentacija o snažnim vezama Barzani klana u Iraku sa ministrom inostranih poslova Izraela Abom Ebanom i direktorom Mosada generalom Meirom Amitom još od početka šezdesetih godina 20. veka. Kurdsko pitanje među najvećim izazovima Turske Veoma slično Iraku, Kurdistanska radnička partija u Turskoj, koja je formirana 1978. godine, takođe se vodila snažnim iredentističkim idejama. Za razliku od (bar na prvi pogled) tradicionalnijih i konzervativnijih Kurda u Iraku Kurdistanska radnička partija u Turskoj je u vreme svog nastanka bila radikalna marksističko-lenjinistička organizacija. Doduše, iz današnje perspektive veoma je teško reći da li se Kurdistanska radnička partija ikada zaista vodila komunističkim svetonazorom ili se njime koristila samo kao vid maske ispod koje se zapravo krila ekstremno eksluzivistička nacionalistička ideologija koja je došla do izražaja nakon pada Berlinskog zida i kraja Hladnog rata kada je došlo do sukcesivnog opadanja moći Sovjetskog saveza koji je uz Bugarsku i Siriju logistički podražao osnivanje Partije. Od 1984. do 1999. godine u sukobima između kurdskih terorista i turskih bezbednosnih snaga stradalo je preko 30.000 građana Turske. Petnaestogodišnji sukobi su obustavljeni kada je u Najrobiju, glavnom gradu Kenije, u februaru 1999. uhvaćen vođa Partije Abdulah Odžalan. Od izbijanja sukoba pa sve do danas Kurdsko pitanje predstavlja jedno od najvećih izazova turskim vladajućim strukturama. Do dolaska na vlast Partije pravde i razvoja (AKP) kurdsko pitanje je posledicom vladajuće kemalističke ideologije u velikoj meri bilo veoma teško rešivo. Tek sa pobedom AKP otvorio se prostor za ideološki i identitetski obrt u turskom društvu koji je direktno uticao i na to da se stvore osnove za novi pristup u rešavanju kurdskog pitanja. AKP je supstitucijom kemalističkih vrednosti koje su pre svega bile nedovoljno inkluzivne, nedemokratske i opresivne afirmisao islamski identitet kao primarnu formu zajedničke identitetske odrednice. Na taj način AKP je omogućio dalje približavanje i akomodaciju Kurda u društvo i afirmisao mogućnost multikulturalnosti. Osim toga, na praktičnom nivou urađeno je mnogo. Realizovani su bilionski projekti kako bi se poboljšala infrastruktura, transport i ekonomsko stanje regija u kojima kurdsko stanovništvo čini većinu. Takođe, tokom poslednje dekade ukinute su zabrane na upotrebu kurdskog jezika. Pa je tako došlo do otvaranja kurdskih televizijskih stanica, programa na kurdskom jeziku na državnim televizijskim stanicama, kao i mogućnost njegove upotrebe u religijskim propovedima, političkim kampanjama, zatvorima, školama i državnim službama. Sve što se tiče praktičnog nivoa Kurdi koji žive u Turskoj su više nego svesni o čemu najbolje govori značajan broj Kurda koji glasaju i podržavaju AKP. Problema zapadnih medija Ovde dolazimo i do ključnog problema sa kojim se susrećemo u zapadnim medijima koji već nekoliko godina u nazad vode bespoštednu anti-kampanju protiv Partije pravde i razvoja i predsednika Redžepa Tajipa Erdogana, a on se tiče izjednačavanja Kurda, jednog čitavog naroda, sa ekstremističkom terorističkom organizacijom kakva je Kurdistanska radnička partija i njena podružnica u Siriji Kurdska narodna milicija (YPG). Drugim rečima, kurdsko pitanje je u Turskoj u velikoj meri rešeno, ako ne u potpunosti onda većim njegovim delom, bar ako u obzir uzmemo zahteve koje je do sada isticao i sam lider PKK-a Abdulah Odžalan. Međutim, ono što nije rešeno i što se očigledno ne može rešiti bez upotrebe sile jeste razračunavanje sa konstantnom bezbednosnom pretnjom koja dolazi od retrogradne ultra nacionalističko-šovinističke ideologije koja već decenijama u nazad seje smrt po čitavom regionu počev od Iraka, preko Turske pa sada Sirije i koja svakako ne uživa podršku većine kurdskog naroda. U Siriji je YPG - uz blagoslov Asadovog režima i kasnije Sjedinjenih Američkih Država - do sada počinio nebrojene zločine protiv čovečnosti i precizno osmišljeno etničko čišćenje preko 500.000 Arapa o čemu su u više navrata govorili Amnesti Internešnel i Sirijska mreža za ljudska prava. Kurdske milicije su do sada spalile i do temelja uništile na desetine i desetine sela, proterali više stotine hiljada građana, među kojima je i ogroman broj i samih Kurda koji nisu spremni da žive pod opresivnim režimom kurdskih separatista. Organizaciji kakva je Kurdska radnička partija i njenim ispostavama ne odgovara normalizacija odnosa sa bilo kojom državom u regionu jer u normalnim okolnostima pripadnici kurdskog separatističkog pokreta, kojima je u značajnoj meri izvor finansija trgovina ljudima, narkoticima i oružjem, gube smisao postojanja i tako ogoljeni postaju ono što zapravo i jesu - mračna, kriminogena i nasilnička organizacija kojoj životi običnih ljudi (Kurda ili nekurda) nisu bitni već isključivo ostvarivanje cilja 'Velikog Kurdistana', etnički čiste i autoritarne bezprincipijalne (cionističko-američke) satelit države.

izvor: AL JAZEERA